Przed bramą prowadzącą na teren szpitala czekała na mnie pulchna ciemnoskóra kobieta w kolorowej sukience. – Jestem Pamela – przedstawiła się po angielsku. – Zaprowadzę cię do domu.

Nie zdążyłem zaprotestować. Dziarska pięćdziesięciolatka chwyciła moją walizkę, ułożyła ją sobie na głowie i pomaszerowała naprzód, lekko chwiejąc się na boki pod ciężarem czterdziestokilowego bagażu. W końcu zareagowała na moje gromkie okrzyki, że walizka ma kółeczka i nie trzeba jej dźwigać.