Druga wojna światowa się skończyła, dawne kolonie zaczynały zdobywać niepodległość. Dania była w miarę zamożnym, niezniszczonym, postępowym europejskim państwem. Nijak do niej nie pasowała ta Grenlandia – ogromna, skuta lodem, bezludna. A właściwie nie bezludna – gorzej. Bo na ogromnej wyspie, a raczej na jej brzegach, gnieździło się kilkadziesiąt tysięcy osób. Byli to przedstawiciele rdzennej ludności, Inuici, mówiący własnym dialektem, który uważali za swój język. Zapewniali, że ich przodkowie, a potem oni sami, byli tu zawsze i że to jest ich ziemia.