Tuż przed ukraińską granicą, na drodze do Lwowa, czterech mężczyzn czeka na człowieka, który ma ich zawieźć na wojnę. Parking przed ich motelem jest pusty, bar wymarły. Tylko co jakiś czas zatrzymuje się auto z pieluchami, lekarstwami albo amunicją dla Ukrainy. Mężczyźni palą, piją kawę w papierowych kubkach, przepakowują plecaki, prowadzą wciąż te same rozmowy. Znają wojnę albo przynajmniej wydaje się im, że ją znają. Ale tak blisko niej nie byli już dawno. Tu wszystko wygląda inaczej, zupełnie nie tak jak w telewizji czy na smartfonach.