Moja córka niedawno skończyła sześć lat. Już niedługo, może w tym roku, a może trochę później, uświadomi sobie, że jej rodzice są dziwakami. Jesteśmy dziwakami, bo chodzimy do kościoła. Im będzie starsza, tym głośniej będą jej o tym mówić ludzie wokół niej, aż w końcu będą jej o tym wrzeszczeli prosto do ucha.

Że wierzymy w cały stek bzdur z epoki kamienia łupanego. Że jesteśmy fetyszystami bólu i cierpienia. Nawołujemy do zdawkowej uprzejmości.