Jedną z rzeczy, które podobają mi się po przybyciu do obcego miasta, jest to, że go nie rozumiem – kolumbijski pisarz Santiago Gamboa odbiera Abu Zabi jako miraż.
Widziane w nocy Abu Zabi jawi się jako ogromne miasto z betonu, aluminium i szkła świecące w ciemności. Reszta to tylko piasek i woda morska. Zaskakujące, że jakaś społeczność osiedliła się w tak niegościnnym miejscu, i w sumie nic dziwnego, że pierwsi mieszkańcy tych okolic byli nomadami. Nie ma tu żadnych gór, żadnej zmienności barw, tylko piasek i wiecznie zapylone powietrze, niebo i morze w tym samym niebieskim odcieniu. Wystawianie się na pastwę żywiołów oznacza narażanie się śmierć, jak w krajach skutych śniegiem i lodem.
15.04.2013
Numer 15/ 2013