Olbrzymia tarcza księżyca w pełni lśni jeszcze srebrzyście ponad koronami drzew tekowych, gdy strażnik otwiera bramę do lasu Gir. Dineś Sadia, przewodnik oprowadzający amatorów safari, drży z zimna. Opatula szalem twarz. Uszy zostawia jednak odkryte, by móc nasłuchiwać odgłosów lasu. Teraz panuje idealna cisza. W szarości świtu nie śpiewa żaden ptak. Stada małp najwyraźniej wciąż są pogrążone we śnie. Z daleka dobiega jedynie pełne skargi pojękiwanie jakiegoś pawia.