Nurbu Tamang jest już prababcią, ale nadal ma pełne ręce roboty. Wczesnym popołudniem kroczy boso po wąskiej dróżce. W dolinie nacięła trawy dla kóz, a teraz taszczy pełny kosz paszy na wzniesienie. Koszyk niesie na plecach, przymocowała go taśmą do czoła, jak to robią wszystkie nepalskie kobiety. Jej twarz ocieka potem. Jeszcze kilka kroków i będzie na miejscu. Kładzie koszyk na ziemi i rozdziela trawę między beczące kozy, prostuje plecy. Z jej ust wydobywa się ciche westchnienie.