Gdy Luigi Franzese opowiada o szczycie, który wyrasta w niebo nad Neapolem – cichy i spokojny, jakby nie kryły się w jego wnętrzu wszystkie moce piekielne – to mówi tylko „On”. Jakby Wezuwiusz był osobą, która działa i myśli. – Ten wulkan to signore, możny pan natury, ale i dżentelmen. Ostrzega cię, zanim wybuchnie. Daje ci czas na ucieczkę: trzy, nawet cztery dni. Jest zarazem magią i zniszczeniem, życiem i śmiercią. A trzęsienie ziemi zakrada się po cichu, podstępnie, zaskakuje cię we śnie, jak niedawno w środkowych Włoszech – powiada Franzese, artysta z San Giuseppe Vesuviano.