Pod koniec swego ciężkiego życia genialny fizyk, inżynier i wynalazca Nikola Tesla nie miał grosza przy duszy i mieszkał w małym pokoju hotelowym w Nowym Jorku. Dnie spędzał w parku, otoczony przez gołębie, a podczas bezsennych nocy ślęczał nad równaniami matematycznymi i zastanawiał się nad rozwiązaniem problemów naukowych. Uważał, że jego umysł nie ma sobie równych i pozwalał sobie na pouczanie innych, np. Tomasza Edisona, który go kiedyś zatrudnił. „Gdyby Edison miał znaleźć igłę w stogu siana – napisał kiedyś Tesla – natychmiast zabrałby się do pracy, z gorliwością pszczoły badając słomkę po słomce, aż znalazłby to, czego szukał.