Utarło się, że opis natury powinien być elegancki i estetyczny. Dążą do tego nie tylko artyści, lecz także przyrodnicy. Już Johannes Kepler uważał za „absolutnie konieczne, by dzieło doskonałego Stwórcy cechowała urzekająca uroda”. Podobnie myśleli wybitni fizycy XX wieku. Paul Dirac, który połączył mechanikę kwantową z teorią względności, uznał za obowiązek dążenie „przede wszystkim do matematycznego piękna”. Istotnie, poszukiwanie w równaniach matematycznych elegancji, a zwłaszcza harmonii, przyniosło duże sukcesy w badaniu podstawowych praw materii.