O brzasku rozlega się dźwięczny, lecz cichy i nienatarczywy odgłos klasztornego dzwonu. Jest piąta rano. Miasteczko Solesmes śpi jeszcze, ale całe opactwo jest już na nogach. Mnisi w długich czarnych habitach spiesznie zajmują swoje miejsca na kościelnym chórze. Za chwilę ich harmonijnie zestrojone głosy rozniosą się po całej świątyni. W tym benedyktyńskim opactwie chorał gregoriański stanowi nieodłączny element kultu. Nie chodzi tylko o wrażenia estetyczne. Ma to również teologiczne uzasadnienie – podkreśla Ghislain de Montalembert, autor reportażu w „Le Figaro Magazine”.