Siedzę na trawiastym pagórku z niejakim Smithem. Ciało ma wymalowane w barwy wojenne. Znad Morza Salomona wieje ciepła bryza, a w wodach zatoki u naszych stóp przegląda się rozgwieżdżone niebo. Innych źródeł światła tu nie ma. Nawet komórka mu padła.

Żeby ją naładować, musi cztery godziny wiosłować w dłubance do Tufi, najbliższego miasteczka z dostępem do elektryczności i sporadycznym połączeniem z resztą Papui-Nowej Gwinei, które zapewnia nieduży samolot.

Nad głowami przelatuje nam kilka owocożernych nietoperzy.