Nie mogę chodzić wskutek błędu lekarskiego. Niemal zaraz po urodzeniu wstrzyknięto mi jakiś preparat, mało znany, niewystarczająco przetestowany. „Niech się pani cieszy, że córka przeżyła” – powiedzieli mamie w szpitalu. Był rok 1994, nikt nie wiedział, co naprawdę się stało i dlaczego – opowiada Anastazja dziennikarce portalu Knife.media Polinie Winogradowej.

Anastazja Wasilenko ma kochającą rodzinę – rodziców i młodszego brata. – Nigdy w domu nie czułam, że jestem jakaś „nie taka” – wspomina.