Kilka godzin wcześniej czytał Baudelaire’a. Pił czarną kawę, filiżanka po filiżance, skręcał papierosa za papierosem. Potem wypalał je aż do filtra. Jednak w ostatnich kilku sekundach Robert Oppenheimer prawie nie oddychał. Trwało odliczanie. Jego mięśnie twarzy znieruchomiały. Jasne niebieskie oczy wpatrują się w pustkę. Potem je zamyka. Leży płasko na ziemi tuż obok centrum kontroli, dziesięć kilometrów od Punktu Zero, gdzie bomba jest zainstalowana na drewnianym rusztowaniu. Na pustyni w Nowym Meksyku wciąż jest ciemno.