Ustawieni w szereg iraccy żołnierze padają jeden po drugim, trafieni kulą w potylicę. Krew tryska we wszystkie strony, obryzgując twarz Alego Husajna Kadima. – Byłem pewien, że wybiła moja ostatnia godzina. Już nawet przestałem się bać… Przez cały czas myślałem tylko o rodzinie. Martwiłem się: „Co z nimi będzie? Kto się o nich zatroszczy?” – opowiada młody iracki rekrut. Klęcząc nad wykopem z rękoma związanymi na plecach, nie widział twarzy swojego kata.