Kobieta owinięta czarną chustą drepce obozową alejką. Na pozór jest zajęta tylko swoim grymaśnym synkiem. Stara się uspokoić chłopca, który w trakcie spaceru popłakuje i nerwowo wierci się na jej rękach. Gdy jednak kątem oka dostrzega, że strażnicy zakończyli obchód i weszli do budki, przyspiesza kroku i śmiało podchodzi do francuskiego dziennikarza. – Nawet jeśli miałabym pójść siedzieć, to chcę wrócić do Francji! – rzuca, posyłając mu błagalne spojrzenie. W jej szarych oczach widocznych spod zasłony malują się smutek i zniechęcenie.