Tajemne przekazy ukazywały się tylko wtedy, gdy mury zalewał deszcz. Nie pamiętam, kiedy po raz pierwszy je zobaczyłam. Gdy dorastałam w Hongkongu w latach 70. i 80., były dosłownie wszędzie. Ich autor także stanowił nieodłączny element miejskiego pejzażu: brudny, bezzębny, często bez koszuli, zbieracz śmieci z zaburzeniami psychicznymi. Nazywał siebie Królem Koulunu. Skakał, podpierając się kulami, na których wisiały plastikowe siatki. Kiedy przechodził, rodzice zakrywali dzieciom oczy, mówiąc, że to wariat.