Zanim Francuzi okrzyknęli Pola Elizejskie „najpiękniejszą aleją świata”, miejsce nie stanowiło specjalnego powodu do chluby. Przed wiekami ciągnęły się tam cuchnące trzęsawiska i kanały ściekowe, które kto żyw omijał z daleka. A gdy w XVII stuleciu wytyczono w tym miejscu ulicę, którą można było przejść suchą stopą, natychmiast wyrosły wzdłuż niej podejrzane spelunki i pospolite mordownie. Trudno tam było wypatrzeć dystyngowane damy i wytwornych kawalerów, a dużo łatwiej – stracić sakiewkę po spotkaniu z rzezimieszkiem albo złapać trypra od kobiety lekkich obyczajów.