No tak, jesteś po prostu wyjątkowy, boś Amerykanin – rzucił kolega znad kubka kawy. Pozostali moi fińscy przyjaciele ze szkoły w Helsinkach pokiwali potakująco głowami. Właśnie oberwało mi się za jeden z moich nieznośnych nawyków. Podniosłem więc ręce, żeby widzieli, iż przechodzę do defensywy. – Czyżbyście mnie oskarżali o to, że jestem zbyt przyjacielski? Co w tym złego? – spytałem. – Chodzi o to, że kiedy kogoś pozdrawiam, to odnotowuję ten fakt w głowie, by potem nie witać się z nim po raz drugi – brzmiała miażdżąca riposta mojej fińskiej koleżanki.