Jest pani weteranką protestu na Białorusi. Jak to się zaczęło?
Nina Bagińska: Jeszcze za młodych lat stawałam okoniem: nie chciałam się zapisać do Komsomołu. Spierałam się z nauczycielami w szkole, potem z aktywem partyjnym w pracy. Próbowano mnie wbrew mojej woli wcielić do tej organizacji – darłam legitymację, którą mi wręczano. Mówiłam, że nie chcę należeć do Komsomołu i płacić składki, wolę wpłacić datek na Czerwony Krzyż.

W 1988 r. przeczytałam artykuł Zianona Pazniaka i Jaugenija Szmygalowa „Kuropaty – droga śmierci” o miejscu kaźni.