Podarowana mieścinie San Casciano dei Bagni przyszłość ma co najmniej dwa tysiące lat. I nagle świeci jasno, jaskrawym brązem. Jest zimny, wietrzny poranek, tuż po ósmej. Wieś się budzi, a masarnia w starym centrum jest już otwarta. Pada deszcz, wiatr smaga drzewa. – Ten wiatr to jak uderzenie w twarz – mówi przechodzień i opuszcza rondo parasola.

Wszyscy szukają schronienia w Bar Centrale, sercu wioski, knajpce otwartej przez cały rok, od rana do wieczora. W lokalu, z tyłu po prawej stronie, jest kącik z gazetami i książkami.